Verstoorde ontwikkeling van de blijvende dentitie na mandibuladistractie op jonge leeftijd

Verstoorde ontwikkeling van de blijvende dentitie na mandibuladistractie op jonge leeftijd

Verstoorde ontwikkeling van de blijvende dentitie na mandibuladistractie op jonge leeftijd

K. EL GHOUL1, K. KRIKOUR1, E.C.S. KALB2, S.T.H. TJOA1, L.S. VAN DE LANDE1, E.B. WOLVIUS2

1Afdeling Mondziekten, Kaak- en Aangezichtschirurgie, Erasmus MC, Rotterdam

2Afdeling Mondziekten, Kaak- en Aangezichtschirurgie, Leids UMC, Leiden

 

Introductie en doelstelling

Patiënten met micrognathie kunnen bij ernstige luchtwegobstructie op jonge leeftijd behandeld worden middels mandibuladistractie. De gebitsontwikkeling kan in deze patiënten door iatrogene schade van de ontwikkelende tandkiemen verstoord raken. Het doel van deze studie is de effecten van deze schade op de ontwikkeling van de blijvende dentitie te beoordelen in deze patiënten.

Materiaal en methode
Patiënten met micrognathie uit het Erasmus MC die een mandibuladistractie hebben ondergaan <12 jaar met pre- en postoperatieve beeldvorming, zowel orthopantomografie als (CB)CT-scans, op minimaal 1 jaar follow-up na mandibuladistractie werden geïncludeerd. De gebitsontwikkeling in de onderkaak tussen 10-14 jaar werd beoordeeld op de beschikbare beeldvorming. Elk element werd gescoord op aan- of afwezigheid en normale of abnormale ontwikkeling.

Resultaten
Er werden 16 patiënten geïncludeerd met beschikbare beeldvorming waarvan 37.5% patiënten met geïsoleerde Robin sequentie (n=6), 37.5% met faciale dysotosis (n=6) en 25% met craniofaciale microsomie (n=4). Patiënten ondergingen mandibuladistractie op een mediane leeftijd van 1.9 [0.3 – 3.6] jaar. De mediane leeftijd ten tijde van geïncludeerde beeldvorming was 12.2±0.8 jaar. Er werd met name een afwijkende ontwikkeling dan wel afwezigheid geconstateerd van de (pre-)molaren (43.8% – 68.8% aanwezig). De incisieven waren allen aanwezig. Er was geen relatie met de leeftijd van distractie en het aantal aangedane gebitselementen (Spearman R = -0.10, P-waarde > 0.05).

Conclusie
Deze studie toont dat de distale elementen in de onderkaak het vaakst afwijkend zijn in patiënten die <12 jaar een mandibuladistractie hebben ondergaan. Verder onderzoek zal zich richten op een vergelijking van de gebitsontwikkeling met patiënten die geen mandibula distractie hebben ondergaan. Daarnaast zal de invloed van interne tegen externe distractoren worden bekeken en de invloed van virtuele planning van de mandibuladistractie.

 

Zoeken binnen de hele website.

Open/Sluit
Snel menu